مسلما پاسخ به نحوه اداره پورتفولیو پیچیده است و نیازمند استفاده از ابزار های آماری می باشد. در اینجا سعی می کنیم از راه نسبتا ساده تری به آن دست یابیم. در ادامه برخی اصول راهنمای عمومی ارائه می گردند که می تواند در بحث تخصیص و کافی و تشخیص میزان تعهد منطقی به یک معامله مفید واقع شوند.
1- مبلغ سرمایه گذاری در بازار باید به حداکثر ۵۰ درصد از کل سرمایه محدود شود. این بدین معناست که در هیچ زمانی نباید بیشتر از نصف سرمایه معامله گر در گیر بازار باشد. نیمه دیگر باید به عنوان ذخیره و پشتوانه برای روز های ناگوار در معامله لحاظ شود.
۲- میزان مبلغ درگیر در هر معامله باید به ۱۰ تا ۱۵ درصد از کل سرمایه محدود شود. مثلا از یک حساب به مبلغ ۱۰۰۰۰۰ دلار باید تنها ۱۰۰۰۰ تا ۱۵۰۰۰ دلار برای شرکت در یک معامله ، قابل وصول باشد. با این کار از اختصاص بیش از حد پول به یک معامله جلوگیری می شود .
۳ - مبلغ قابل ریسک در هر معامله باید به ۵ درصد از کل سرمایه محدود شود. این ۵ درصد مبلغی است که یک معامله گر می تواند در یک معامله ناکارا از دست بدهد. این مطلب برای تعیین هدف قیمت و نقطه ای سیستم عامل باید مد نظر قرار گیرد.
۴- کل بودجه درگیر در هر بازار اختصاصی باید به ۲۰ تا ۲۵ درصد از کل سرمایه محدود شود. هدف از این اصل این است که از اختصاص مبالغ سنگین به یک بازار به خصوص جلوگیری شود. قیمت ها در یک بازار اختصاصی اغلب به صورت هماهنگ تغییر می کنند. طلا و نقره به گروه فلزات قیمتی تعلق دارند و اغلب همسو با هم کاهش یا افزایش می یابند. اینکه با یک پیش بینی واحد در معاملات زیر مجموعه ای از بازار، وارد شویم با اصل اولیه تنوع در سرمایه گذاری مغایرت دارد. سرمایه گذاری در گروه های یکسان بازار باید تحت کنترل باشد.
این اصول راهنما می تواند برای همه انواع معاملات مفید باشند. برخی از معامله گران ریسک پذیرترند و با حجم پول بیشتری در معاملات شرکت می کنند. برخی دیگر محافظه کارند. نکته مهم این است که با تنوع بخشیدن به موارد مورد معامله می توان به حفظ سرمایه کمک کرد و با تعیین اهداف قیمتی زیان معاملات اشتباه را محدود کرد.